Speeltherapie

Nu Bengel sinds gisteren dood is, is het baasje droevig. Ik kan hem opvrolijken door superspeels te zijn. Zolang Bengel ziek was, was ik heel voorzichtig. Ik wilde het baasje niet lastig vallen en Bengel met rust laten. Echter, toen ik wist dat Bengel dood was, werd ik superspeels. Ik hoefde me immers niet meer in te houden. Van dat droevig doen en treuren van mensen snap ik niks. Het is toch over, basta?


Ik pak graag een speelgoedmuis uit de handen van het baasje. Lekker jatten dus.


Als het op springen aankomt, ben ik van de partij. Springen tegen de muur op vind ik het einde, jippie!


Hier nog maar eens een muis jatten uit de handen van het baasje. Ik heb de muis niet opgegeten, maar stevig tussen mijn pootjes.


Wat zal ik nu eens doen met die speelgoedmuis?


Natuurlijk, spelen alsof het een echte muis is :-D


Tot je natuurlijk de muis te ver achter een kast werkt. Dan kun je er niet meer bij.

Ik zag dat het baasje hiervan echt genoot. Hij was even niet verdrietig en kon weer een beetje lachen.

Ik krijg trouwens ineens veel meer aandacht dan afgelopen week en Natasha ook. Vanmorgen bij het opstaan (nog voor zeven uur) werden we uitgebreid begroet en toen het baasje gegeten had, gingen het baasje en ik lekker anderhalf uur wandelen hier in de buurt.

Ik heb onder het wandelen mijn verfijnde smaak voor grassen kunnen uitproberen. Ik moet zeggen dat ze niet allemaal even lekker zijn. Sommige zijn wat bitter van het vele knagen door katten of door de vele zon. Na de wandeling heeft het baasje gestofzuigd, afgewassen en ons schone bakjes met verse brokjes gegeven. We hebben goed naar onze zin hier.

   ^. .^
Kopje van Rasheed.

Sleutelwoorden: Rasheed spelen Natasha Bengel dood wandelen