Mijn morgenwandelingetje

Ik mocht vanmorgen heel eventjes buiten wandelen. Het baasje vond het maar niks buiten, met al die kou. Zelf had ik best langer willen wandelen.

Met mijn tuigje om werd ik wat ongeduldig bij het wachten voor de voordeur. Dan maar knagen aan het tuigje:



Staan we eindelijk in het portiek, mag ik nog even wachten tot het baasje beneden is:



Ik was al een paar dagen niet buiten geweest en daarom moest ik even ruiken aan wat andere katten voor boodschappen achtergelaten hadden:



Hier zie je me snuffelen aan een ander bosje:



Tja, winter is al echt gestart in Nederland. Het werd tijd, vind het baasje. Mij kan het niet zo heel veel schelen, want ik heb een dikke, weersbestendige vacht. Mijn voorouders komen immers uit streken waar het soms best koud en nat kan zijn.



Ik denk ook dat het baasje een beetje bang is dat ik op het ijs ga lopen, en er dan doorheen zak.

Trouwens, deze foto was bewogen, omdat het baasje stond te rillen en omdat ik aan het tuigje trok.